Ancak, kemirerek dut yapraklarının üstüne
mecnun sözler yazan ipek böceklerinin aşkıdır karın doyuran.
Kozama çekilmem gerek benim.
O zaman bir kozum olur belki karşına çıkmak için.
İnce... Beyaz... Hassas...
İpek ipek örüyorum hislerimi ve sabrımı, bi' başıma...
Kozam içinde karanlık kuytular
ve ben...
Dalınmamış uykularda bana ait bastırılmış duygularla besleniyorum..!
Dışarı çıkmam için bi'gün kozamı delmem gerekecek.
Korkarım o an, 'değersiz' bulacaksın diye
ipekten olma hislerimi...
Nitekim cok sayıda can verir...
Dışarı çıkmak için kozasını delmesini önlemek isteyenlerin elleriyle...
"İpek böcekleri"