sonlar gerçekten başlangıç mıdır?
her gün yeni bir son.
ya uyumazsak?
son hiç var olmamış olmazlar mı?
varlığım, kendime bile zor gelirken
hiç var olmadığımı bilmeme rağmen
bir yansımanın yansıması olduğumu bilmeme rağmen
nedir bu sorum?
sonlar gerçekten başlangıç mıdır?
önemsemiyorum...
ne sonu ne de başlangıcı...
anlar, şimdi belki ya da dün kim bilir belki yarın.
o an öğreniyorum.
o an aslında benim sadece
şimdi düşünelim tekrar
sonlar ve başlangıçlar
gün ve gün
belki ışık ve ışık
belki ıssız ve sonsuz bir mekanda
niçin varlar.
billdiğim sırra rağmen
yok olduğumu
ve var olmaya çalıştığımı
bilmeme rağmen
nedir bu çırpınış.
galiba
yine de şu an da insan olduğumu düşünmem sebebim.
insan değilsem neyim?
anlıyorum, sorunuzun temel nedenini
şöyle cevaplayabilirim,
demiş ki mevlana
kutsal aşkıyla
bir öyle garip hale geldim ki bugün
sen ben misin bilmiyorum,ben mi senim?