Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / insan ve ümit

insan ve ümit

Yazan: ealp
17.12.2015 / 23:30

1099 kez görüntülendi
0 yorum yapıldı

Takip et @sdefteri

İnsan ve ümit Sen bende bir dünya, Ben sende bir adacık olmuşum... Bir insan ve ümitle, Yeni ülkeler kurmuşum... Sen bende bir derya, Ben sende bir hendek olmuşum... Okyanuslar gibi, Seni hep su üstünde tutmuşum... Sen bende bir aşk, Ben sende bir mantık olmuşum... Aşk ve hevesle, Kendi benligimi unutmuşum... Sen bende bir yaşam, Ben sende bir hatıra olmuşum... Bu hayatın içine, Tertemiz umutlar koymuşum... Sen bende bir şato, Ben sende bir çadır olmuşum... Kitap ve mumlarla, Şatomda bir yaşam kurmuşum... Sen bende bir küstüm çiçeği, Ben sende bir kaktüs olmuşum... Kapanip, solar diye, Koklamaya,dokunmaya korkmuşum... Sen bende bir şiir, Ben sende bir masal olmuşum... Seni hissetmis, Sayfalarda gözyasi kurutmusum... Dünyamda kıyamet koptu; Deryadan geriye tuz, Aşktan geriye mazii kaldı. Yaşamdan geriye ceset, Şatodan geriye harabe kaldı. Çiçekten geriye kuru sap, Şiirden geriye kalemi kaldı. Ümidim yalnız, hevesim süreksiz kaldı... Baktım ki; Umut ve hayallerime sarılmış, Aşkıma ve sevgime bağlanmış, Herşeyi bir kenara bırakmış, Bir insan ve bir ümitle yaşamış, Ben bitmiş ümidim kalmış; Meğerse ümidim benden de yalnızmış... E Alp inalkaç

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler

VEJETARYEN1978
Serdar150
yunuskivanc
Adıyaman
Şiirlik

Kapat/(ESC)

Rastgele Şiir