Yapraklar dökülür bir bir, sessizce,
Bir sonbahar rüzgarı eser içimizde.
Her düşen yaprak bir hatıra, bir hüzün,
Gideni anımsatan, kalana yük olan.
Ağaçlar çıplak kalır, göğe uzanır dallar,
Hazan mevsiminde yalnız kalır yollar.
Bir rüzgar alıp götürür düşünceleri,
Savurur boşluğa, kaybolur hayalleri.
Ama bil ki, her dökülen yaprak,
Yeni bir başlangıçtır toprağa uzanmak.
Yeşermeye hazırlık, doğanın döngüsü,
Yeniden doğuşa açılan sessiz bir türkü.
Yapraklar dökülür ve gelir yine bahar,
Her son, yeni bir başlangıcı arar.
Sessizce kabulleniriz bu sonsuz dönüşü,
Ve yeniden yeşerir umut dolu gülüşü.