Vakit gece..
Üzüldüm yine bir şeylere..
Attım yüreğimin en ücra köşesine.
Döküyorum biraz da olsa içimi
Kelime kelime..
Gözlerim görmüyor artık güzellikleri..
Kulaklarım duymuyor güzel sözleri.
Dilim söylemiyor ki hakikati.
Nasıl sevileyim.
Oysa ben daha küçüktüm görünürde
Çocuk daha ufak derlerdi sözde!
Kim bilir ki?
Yüreğim büyüktü belki bedenim de.
Yüzüm güleçti hep
Yanaklarım da pembe..
Kimse bakmazdı ki içime.
Bilmezlerdi ne fırtınalar kopmuştu en derinde.
Bırkmıştı en sonunda
Adeta çekilmez sessizliğe!
Bilinmezdi şimdi ne halde
Bekler miydi bir gün bitecek diye..
(Büşra)