Hüzün çöken ruhlarına acıyorum,
Yalnız insanların.
Terkedilmiş kulubelerinde sessiz bir son...
Hıçkırıklarını bile duyuramayanlara öyle acıyorum ki,
Yalnızlığı haketmiş olsalar bile,
Acı bir son ...
Yara almak,
Pıhtılaşamayan o yaraları hakedenlere
Üzülüyorum,
Kapkaranlık bir son ...
Hiç hissedemedikleri sevgi duygusundan yoksun,
Darmadağın bir sevgisizlik,
Çaresiz bir son ...
Yoksunluktur yalnızlık,
Hakedenler yaşar.
Ama acıdır,hazindir.
İçinde bıçaklar döner,
Sevgi zincirinde hep eksikler vardır,
Tamamlayamazsın.
Elinden uçup gider ,tutamazsın.
Karanlık dünyana yalnız bakarsın artık,
Gittikçe dibe batarsın.
Yalnızsındır,
Haketmiş olsan bile
Hıçkırıklarına boğulduğun anda,
Seni duyamadıklarında...
İşte acıyorum bu hallerine ,
Buna alışmana acıyorum.