Bir fırtına denizinin içine düştüm, çıkamıyorum
Çırpındıkça daha da batıyorum sanki
Kalbim, gözlerimden daha çok yaş akıtıyor
Ben çabaladıkça daha çok gözden kayboluyorum
Kimse bulamıyor beni
Elimi uzattığımı görmüyor kimseler
Kaldım tek başıma bu fırtınada
Duyanlar da umursamaz olmuş meğer
Buğulu gözlerle bakıyorum etrafa
Ben gibi ne çok çaresiz varmış
Benden daha çok acılar çeken varmış
Ağlıyorum hem kendime,hem onlara
Çare bulamayışıma ağlıyorum
Çare olamayışıma ağlıyorum
Kibrimmiş meğer benim fırtınam
Gözlerimi çaresizlere kapatan
Bütün dertler bende sanmışım
Kendi derdimi en başa koymuşum
Şükretmeyi unutmuşum
Dünya hatalar deniziymiş de,anlayamamışım.
Hayatmış benim fırtınam
İçinde kaybolup gitmişim
Ne gören olmuş ne de bulan
Yitip gitmişim yalnızlığın sularında
Dünyayı mesken tutar gibi bağlanmışım
Hiç kopmayacak gibi sarılmışım
Ölümün soğuk nefesi değdiğinde
Nerde beni kurtaracak dünya diye feryat etmişim
Merhametsiz kalmışım, merhametsiz koymuşum
Acılara sağır kulaklarımla bir ömür bitirmişim
Hiç mi kızarmamış yüzüm, nasıl bir haya bu bendeki
Açlar varken tok yatmışım da,çocuklar ölürken yaşamaya yüz bulmuşum .
gizemasal1
27.10.2016 / 20:02
Şiir güzel ve etkileyici...Beğendim, büyük bir başarı.Özelliklede 6.kıta ve son kıta beni bayağı bir etkiledi.Harika!
#1
fenci
27.10.2016 / 22:22
Teşekkür ederim, ilk şiirlerimdi beğenmenize çok sevindim :)
gizemasal1
27.10.2016 / 20:02
fenci
27.10.2016 / 22:22