Şiirin dudaklarından okumaya başlamıştık senle
İşte gene böyle bir Ay vakti…
Sen akıl verir gibiydin kutup yıldızım!
bense yaslamıştım başımı bir ağaç göğüslüye
İçimde çıtırtılar,
yakıp gidiyorlar bende pek çok şeyi anılar…
Aşk deme bana artık aşk deme,ne olduysa senden oldu kutup yıldızı!!!
Ne geldiyse başıma senden…
Umut veren ışığına teslim gülüşlerden…
Ben gölgemi yitirdim sanıyordum
Yok oldum kül oldum savruldum diyordum
Ve şimdi gene
Ay aydınlığında gölgemi görünce şaştım
Bu karanlık boşlukta sallanan bir kafa ve bacaktım
Hani ağlamayacaktım
Hani duymayacaktım karanlık sesleri
Yüreğimin burukluğunu ve nefes almaz hale gelişlerimi…
Yoruldum artık anlıyor musun be adam!!
Yoruldum
Geceye hesap vermekten,
yüreğimin çığlığına kulağımı tıkamaktan
Ve gene o şiddetli yokluğunun
Ve dayanılmaz sessizliğinin
girdabına karşı durmaya çalışmaktan yoruldum
Adam gibi sevemedim
Adam gibi sevsem böyle olmazdı
Hadi ben suçluydum da ah yar
Sana ne oldu
Sende doğmayan bahar sende tükenen umutlar
Biliyordum,iki güçsüzle tükenmezdi bu yollar
Gücün gözlerinde de erimiş galiba böyle
Unuttun değil mi beni
Unuttun belki de…
ardam
19.07.2009 / 19:05
ah ahhh, o ay yokmu,,, hala nedense her özlediğimde onu izlerim sanki oda unutmamış ayı izliyor gibi... yüreğinize sağlık...
ardam
19.07.2009 / 19:05