insanlar anlatırdı ben küçükken biz burda okuduk biz bur çay içerdik diye ama ben anlatamayacağım hiç bir zaman diyemeyeceyim benim memleket bir ucundan bir ucuna deyişyor memleket
hergün ayrı bir anı yok oluyor
hergün yeni bir çocuk yetim kalıyor
benim gibi ben anam babam varken yetim kaldım insan bir anısını anlatır geçmişe kalmadıki anı anlatacak sorsa birgün bir çocuk gökdelen ler engel olacak anılara anlatamacağım iki damla
gözyaşı akacak kim bilir belki onuda alırlar elimden acıdır acı benım memleketım hem acı sever hem acı duyar benım memleketım toprak ağladı dağlar ağladı kimse duymadı sesini kalp çığlığı çok seslidir duyana insanlar sağır olmuş kimse duymuyor kimse görmüyor kör olmak sağır olmak acı vermez insana sanıyorlar aslında insanlık tan çıkmıştır haberi yoktur vayyy vayyyy haline bir dünya istıyorum hiç bir anım kaybolmasın iyiside kötüsüde kötüden ders iyiden mutluluk duyayım son damla yaşta aktı gözümden vayy vayy haline dünya ağlamak boş çığlıklar duyulmadıktan sonra yıkmayın benım anılarımı