Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / ÖĞRETMENİME?

Yazardan en yeniler

ÖĞRETMENİME? Küçüktüm, Elime ilk kalemi verdikleri o gün Dediler bir şeyler yaz Yazdım; Dediler ne yazdın Dedim sevgi Dediler kime Dedim ki, öğretenime Bildiğim her şeyi yazdım Ama her kelimelerimin sonu öğretmendi Alışık olduğum ne varsa aldılar benden Bir tek şeyi alamadılar Sevgimi Bedenimdeki etten saraya kilitlemiştim Kaybolmuş şehrin türküsü dudaklarımda Nağmeleri bile değişmiş Aynalar bile bana farklı bakıyordu Bedenimdeki sarayıma kimseler ulaşamadı Öğretmen sevgim orda hep vardı Yıllarca öğrendim, Yıllarca öğrettim Tek unutamadığım Öğretmenim Her şeyi bir mevsime bağlamıştım Hepside gelip geçiciydi Tek bir şey sahiciydi O da öğretmen sevgimdi Gökyüzünün tek rengi vardı bende Mevsimlere göre değişmeyen Geceleri bile ?gece mavisi? Tanıdığım yıldızların içinde en iyisi Çünkü onu bayrağımdaki hilalin önüne koydum Her birimiz tanımlamam mümkün değil ama Hepinizin ortak adı vardı Öğretmenim Ağlayan bir çocuğun gözyaşını silen İlk günkü gibi elime kalemi alıversem İçimde bir duygu depreşir kelimeler yine resmi geçit yapardı hangi satırın sonunda dursalar Hepsinin selamladığı Siz öğretmenlerimdi Ekmeğim, aşım Dostum ve tanışım Ağladığım, umudum Neye tutundumsa Tüm bunların tek sebebi İçimizdeki kötülükleri öldüren Çocuktuk, nelerden korktuğumuz bilmeden Her şeyi mevsimlere bağlamıştım Bahar, sevdaların da, doğa gibi, Çiçek açtığı mevsim gibiydi öğretmenim Çünkü her insan kendine göre bir senaryo yazar Her şey ve her insan zamanla değişir Şu yitip giden zaman içinde Hüzünlü gözlerle baktığım tek mazim Elime ilk kalemi veren öğretmenim Bu ben değilim ! Bu sevgi tek benim değil, Bir yaşam gerçeğim vardı Bir şarkı sözü gibi Yüreğimde bestelediğim Bazı gönüllerden silinmiş olsa da Kimse benden çalmasın diye On yüreğimin en gizlisine sakladığım Şevkatle başımı okşayan öğretmenim O benim için bir başka şiirdi Her yıl, her gün adı söylenen Yazılacak bir şey kalmış olsa bile Karanlıkta hiçbir şey sezilmese de Onun nuru ile önümü görebildiğim Yıkkın, yılgın ve bıkkın olsamda Onun sevgisidir bana hayat veren Belki de bu yakıyor içimi. Tüm bildiklerimi ve okuduklarımı unutsam En büyük ilaç olan unutmayışım Herkes bir şeyleri unuttu. Bense unutamadım işte Aklıma mıh gibi saplanan bir sevgi İçe döndüğümde her an onu gördüğüm Kutsi sevgiyle sevdiğim öğretmenim Yıllar öncesinin o afacan çocuğu değilim Yıllar öncesinin sevimli öğrencisi de değilim. Mümkünse tekrar yazmak istiyorum, Yine bütün satırların sonunda öğretmen olmalı İbrahim BEKLER ANKARA

ÖĞRETMENİME?

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler