Kalemlerimizin tükeneceği kadar satırlar yazmak isteriz
Umutlarımzın çoğalacağı kadar da bekleyişler
İsteklerimiz olunca da daha fazla şeyler isteriz
Belki şükretmeyi unutmuş biri oluruz
Unuttuğumuzun farkına varmayan biri de...
Ve gururlu duruşumuzu hiç bozamayız
Bozarsak eğer ki
Yürüyemeyiz topluluğun içinden
Varamayız bir yokuşun sonuna
Gördüm diyemeyiz bir karayı
Saklanamayız altın kafesimizde
Yolun sonunu merak etmeyiz
Edebildiğimiz şeyler sınırlıdır zaten
Sabır etmeyiz, bilmeyiz ama
Sınırlı çizgilerimizi aşamayız
Aşabildiğimiz tek şey
Kendi beceriksizliklerimize boyun eymek olur.