Sevgi
Ahmet AltanBir papatya tarlası düşün... İlkbahar ayı... Ve sen, onun yanından geçen yolda yürüyorsun... Ve o papatya tarlasinda bir papatya dikkatini çeker... Binlercesinden birisidir ama sen, onun yanina gidersin... Onda seni çeken bir şeyler vardir... O papatyayi oldugu yerden koparirsin... Sadece senin olsun istersin, sadece senin.. Öleceğini düşünmeden. Ve gidersin o tarladan... İçindeki şiddetin durduramadığı bir bencillik ama bir o kadar güzel ve hapsedici. İşte bu TUTKU... Yine o tarlanın kenarındaki yolda yürüyorsundur.. Yine milyonlarcası arasında bir tanesi seni çeker... Yaklaşırsın, yanına gidersin o papatyanın... Gözlerin başkasını görmez olur o an. Onun için herşeyi yapmak istersin... Dokunmak istersin... Dokunamazsin, orda, onunla ölmek istersin. Ama birden hafif bir rüzgar eser ve bir başka güzel çiçek kokusu gelir burnuna... Dayanamazsın onun kokusuna... Unutturur herseyi bir anda ve o kokunun geldiği yöne gidersin... O papatya orda kalmıştır, yüreğinin bir kenarinda... Paylaşılmamıştır bir çok sey... Unutulmaz belki ama geri de dönülmez ona... İşte bu AŞK... Yine o yoldasın... Papatya tarlasının yanından geçen... Ve yine bir papatya... Milyonlarcasının içinde seni çeker... Gidersin yanına... Orada kalakalırsın... O hiç ölmesin diye her şeyi yaparsın... Tüm gücünle onunla olmak istersin... Oradan seni koparacak hiç bir güç olmadığına inanırsın... Ve orada onunla ölene kadar birlikte kalırsın... İşte bu da SEVGİ...